Апошняе шчасьце, якое ня дадзена нам, –
Спакой, што даецца нам верай
у сэнс існаваньня.
Трывожныя сёньня –
трывожыцца будзем і там,
Дзе справы зямныя завершыць
ніхто ўжо ня ўстане.
У шыбах кавалачкі неба –
наш бедны Сусьвет.
Мой рыцар свой шлем
не маёй упрыгожыць пальчаткай.
Ніколі ня бачаны,
ціха сьпявае сусед,
І гучна пляткараць
Пандоры цікаўнай нашчадкі.
Трывожна... Трывожна...
Дзе праўда біблейскіх лілей,
Затона, што іх,
бесклапотных і сьветлых, люляе?
Мне цьмянае «заўтра»
за горкае «сёньня» бліжэй,
І роздум, як мёд верасковы,
мяне наталяе.
Падманлівасьць ісьцін,
няпэўнасьць агнёў гарадскіх.
Халодная праца дажджоў
размывае ўсе межы.
Апошняе шчасьце трывог і маленьняў маіх,
Зямное, жаночае шчасьце
мне ўсё-ткі належыць.
|
|
